نوشته سعید طالبی نویسنده و روزنامه نگار
📜مثلا تو. همین تویی که دیشب در بغداد از دستِ ما رفتی. تو می توانستی در ۲۳ سالگی، همان وقتی که در اداره ی آب و فاضلاب کرمان کار می کردی بگویی جنگ به من هیچ ربطی ندارد. بگویی من کلی آرزو دارم برای زندگی ام. بگویی تازه اول جوانی ام است. ولی خب این ها را نگفتی. نگفتی و بلند شدی رفتی مهاباد.
📜جنگ در کردستان که تمام شد می توانستی بگویی حالا دیگر خسته ام، یا دِینم را به این مملکت ادا کردم و یا از همین حرف ها! ولی نگفتی و رفتی جنوب و با بچه های کرمان لشگر ۴۱ ثارالله را تشکیل دادی و هشت سالی هم آنجا جنگیدی.
📜جنگ ایران و عراق که تمام شد بعضی از همرزمانت برگشتند و سیاستمدار شدند و برخی اصلا کار اقتصادی شروع کردند ولی تو برگشتی کرمان و این بار انتخاب کردی که فرمانده لشگری باشی که قرار است در جنوب شرق ایران با قاچاقچیان مواد مخدر بجنگد.
📜سال ۱۳۷۶ بود. تو ۱۸ سال برای این مملکت جنگیده بودی. حالا دیگر می توانستی بروی دنبال کار خودت.بروی یک گوشه و از جنگ خاطره بگویی. بروی استاد دانشگاه شوی. نماینده ی مردم شریف کرمان شوی در مجلس شورای اسلامی. که همه ی این انتخاب ها خوب بود. ولی باز هم انتخابت چیز دیگری بود! فرمانده ی سپاه قدس شدی
📜سال ۱۳۸۹ تو هم مثل خیلی های دیگر سی سال خدمتت را پُر کرده بودی. می توانستی بروی پی کارَت. یک باغچه بگیری نزدیک تهران یا اصلا برگردی به همان کرمان. بروی و بزرگ شدن بچه هایت را تماشا کنی و در عروسی هایشان شرکت کنی و با نوه هایت بازی کنی ولی این بار تو انتخاب کردی در عراق و سوریه با داعش بجنگی.
📜آدم ها در زندگی بنده ی انتخاب هایشان هستند. تو انتخاب کردی که معمولی نباشی. انتخاب کردی که یکی نباشی مثلِ همه!
انتخاب کردی که قهرمان باشی و خب قهرمان ها مرگشان هم معمولی نیست. برای قهرمان ها بد است که در نبرد جان ندهند.
خدا رحمتت کند که معمولی زندگی نکردی و معمولی جان ندادی.
هنوز برای شهادتی که آرزویش را داشتی زود بود، اما مبارکت باشد حاج قاسمِ دوست داشتنی. شهادت مبارک مردِ غیرمعمولی.🌷
سعید طالبی چابک
